Rozdział 19

Siedziałam na gałęzi, rozmyślając.

-Co cię zamartwia? – Usłyszałam za sobą ten silny, ale za razem troskliwy głos.

-Nic. Tylko będę musiała powiedzieć Hokage, że wiesz o…

-Spokojnie babcia na pewno zrozumie. – Przerwał mi z uśmiechem na twarzy.

-Idź spać. Za kilka godzin ty obejmiesz wartę. – Uśmiechnęłam się do niego przez maskę, co na pewno nie zobaczył.

-Posiedzę z tobą. Nie jestem zmęczony. A ty? – Spojrzał z troską.

-Nie. – Oznajmiłam. – Naruto czy jako twoja przyjaciółka mogę ci coś powiedzieć? – Zapytałam pierwszy raz nie pewnie.

-Tak.

-Dziewczyna, która będzie z tobą w przyszłości, będzie najszczęśliwszą osobą na świecie. – Oznajmiłam i odwróciłam głowę.

-Co?! Dla…Dlaczego tak uważasz?- Zapytał tak bardzo nie pewnie.

-Jesteś silny, zabawny, troskliwy, czego chcieć więcej? – Wymieniłam, nadal nie patrząc na niego.

-Żeby nie mieć w sobie potwora. – Szepnął.

-Ale przecież zaczynacie się dogadywać! To idzie w dobrym kierunku…

-Wolałbym, aby wybrał sobie kogoś innego.

-Przestań. – Przybliżyłam się i przytuliłam go. Wzdrygnął się, nie patrzyłam na niego. Nie potrafiłam spojrzeć mu w oczy. Czemu? Nie wiem. Nie miałam siły, odwagi…

-Mówiąc dziewczynę, jaką masz na myśli? – Usłyszałam jego pytanie i wróciłam do poprzedniej pozycji. Swój wzrok zatrzymałam na przeciwnej gałęzi.

-Nie wiem. Kogokolwiek…

-Ja czekam na tą jedyną. – Po tym stwierdzeniu poczułam ukucie w sercu… Spojrzałam na niego zszokowana.

-Kogo? – Zapytałam spokojnie tak, by nie myślał, że naprawdę mnie to interesuje, a interesowało bardzo.

-Dziewczyna z dobrego klanu, mieszka w naszej wiosce. Ale nie wiem czy mnie chce. Gania za innym chłopakiem.

-Dobry klan? – Szepnęłam sama do siebie.

-Tak, najlepszy! – Wykrzyknął.

Z naszego rocznika…. Najlepszy klan… Hinata! Nie, ale… Ona go kocha… Mówiła nam. Może Naruto się nie skapnął.

-Trzeba walczyć, a to zdobędziesz! – Krzyknęłam.

Spojrzał na mnie zniesmaczony.

                Po kilku godzinach drogi dotarliśmy na teren wioski. Tak jak się spodziewałam z południa nic się nie działo. Nie wyczułam żadnej chakry. Naruto szedł koło mnie rozglądając się. Amai, który bardzo go polubił, właśnie siedział mu na ramieniu. Przeszliśmy bramę wioski i właśnie w tej chwili, ktoś się zbliżał. Odwróciłam się i unieruchomiłam mężczyznę, łapiąc go za ręce.

-Jestem strażnikiem. – Oznajmił.

Puściłam go i wyciągnęłam list od Hokage. Przeczytał go i zwrócił się do kolegi.

-Zaprowadź do głównej siedziby Kazekage.

Przytaknął głową i zaczął iść. My zaraz za nim. W wiosce był czysty chaos. Ludzie pochowani w schronach. Wyburzone domy, dym unoszący się wszędzie. W niektórych chwilach słychać krzyk, dobiegający z zakątków wioski. Strażnik zatrzymał się przed chyba jedynym ocalałym budynkiem, czyli główna siedziba Gaary. Była całkowicie okrążona przez strażników. Przez chwilę wartownicy rozmawiali, a po chwili ten spod drzwi zapytał:

-Plakietkę ANBU można? - Wyjęłam z kabury etykietkę z moimi danymi. Oczywiście danymi ANBU nie moimi. Pooglądał ją i po chwili zwrócił. – A ty to?

-Naruto Uzumaki! – Krzyknął blondyn.

-Zapraszam. – Uchylił lekko drzwi, przez które weszliśmy.

-Zaprowadzę was do pana Kazekage. – Usłyszałam nie pewny głos dziewczyny, stojącej w kącie. Miała wielkie, brązowe oczy i białe, długie włosy.  Na sobie długą czarną sukienkę z dużym dekoltem. Nie powiem za dużym, bo jej piersi to się z niego wylewały. Naruto oczywiście patrzył jak oniemiały. Skierowaliśmy się za nią. Po kilku minutach byliśmy na miejscu. Kobieta uchyliła drzwi.

-Kazekage-sama ludzie z Konohy.

-Niech wejdą.

Naruto wbiegł jak nieopętany.

-Cześć Gaara! – Zawołał.

-Witaj Naruto. Kogo przysłała mi Hokage? – Jak zawsze spokojny.

-Mnie Kazekage.  Moje imię z ANBU to Amsa. – Ukłoniłam się.

-Myślałem, że przyprowadzi Sakurę. Słyszałem, że jest już lepsza od Tsunade.

-Ale to właśnie! – Naruto pojawił się koło mnie i ściągnął mi maskę. Szybko schyliłam głowę. Już chciał zdjąć kaptur, kiedy poczułam coś ciężkiego na głowie. Amai za syczał. -Au! Znowu mnie gryziesz?! – Wrzasnął.

Podniosłam maskę i przystawiałam ją do twarzy.

-Kazekage czy mogę iść już do pacjentów? – Zapytałam spokojnie.

-Tak. Temari! – Do biura wbiegła jego siostra. – Zaprowadź Amse do hali.

-Jasne braciszku. – Uśmiechnęła się. – Chodź.

Szłyśmy przez korytarz. Nikt nas nie mijał. Po prostu był pusty.

-Czy mogłabyś się odwrócić? Naruto rozwalił mi maskę musze ją tylko związać. – Zapytałam spokojnie.

-Naruto zawsze coś popsuje. – Zaśmiała się, zrobiła krok do przodu i patrzyła przed siebie.

Zdjęłam maskę i schyliłam głową tak by na pewno mnie nie zobaczyła. Związałam sznureczek z drugiej strony i już normalnie założyłam ją. Podeszłam do Temari i dalej szłyśmy razem. Doszłyśmy do wielkich drzwi, które były otwarte. Przeszłyśmy przez nie. Pomieszczenie było wielkie, ale wypełnione po brzegi ludźmi. Pełno Joaninów biegało w białych fartuchach, dzieci płakały, ludzie jęczeli z bólu i siedzieli przy swoich rodzinach. Pod ścianą spostrzegłam małą dziewczynkę. Była sama płakał i kurczowo trzymała się za rękę. Nie wytrzymałam odeszłam od blondynki i podeszłam do dziecka. Kiedy się zbliżałam, spojrzała na mnie przerażona. Ukucnęłam przed nią.

-Witaj Kochanie. – Zaczęłam spokojnie. Czy coś cię boli? – Spojrzała z lekko jeszcze przestraszonymi oczami i pomachała twierdząco głową. -Ręka prawda? Podasz mi ją? Spróbuje ją wyleczyć. Jeśli się zgodzisz, oczywiście.  - Powoli wyciągnęła kończynę. Złapałam ja delikatnie i zaczęłam sprawdzać stan. Tak jak się spodziewałam miała połamane kości. – Teraz może cię trochę zaboleć. – Otworzyła szeroko oczy. – Spokojnie wszystko będzie dobrze. – Zawiesiłam rękę nad jej i zaczęłam leczyć. Dziewczynka zrobiła kwaśną minę, ale po całym zabiegu uśmiechnęła się. Poruszyła rąsią w górę i w dół.

-Dziękuję! – Krzyknęła i rzuciła m się na szyję.

-Nie ma, za co. Od tego jestem. Tylko nie nadwyrężaj jej jeszcze za mocno. Lepiej, jeśli ją usztywnię. – Wstałam i zaczęłam szukać wzrokiem jakiejś apteczki lub miejsca z narzędziami. Nie daleko była otwarta apteczka. Podeszłam i wyjęłam z niej chustę. Znowu wróciłam do dziecka i usztywniłam rękę.  – Uważaj na siebie. I jeśli coś ci się jeszcze stanie przyjdź do mnie. Powinnam tu jeszcze przez jakiś czas być.

-Dobrze. – Oznajmiła uradowana.

-Amsa! – Usłyszałam za sobą krzyk. Temari podbiegła do mnie. – Wszędzie cię szukałam! Nie uciekaj tak! Nie masz prawa!

-Już, uspokój się. Przestraszysz ją. – Spojrzała za mnie.

-Panno Amso czy mogę w czymś pomóc? – Zapytał mnie jakiś czarnowłosy chłopak. Mógł być w moim wieku, może rok starszy. Brązowe oczy patrzyły na mnie wyczekująco.

-Po pierwsze, dlaczego nie pomogliście jej. To jest dziecko, ono bardziej cierpi. Po drugie proszę o swój własny kont, który jest zasłonięty i przyprowadźcie mi najbardziej rannych wraz z dziećmi. Chce wszystkie narzędzia nie zapomnijcie o tych najprostszych, czyli bandaże i plastry. Jedną bardzo zaufaną i szybką osobę do pomocy. Znieczulenia i śpiączki. Wszystko na teraz. – Wygłosiłam mu. Patrzył jeszcze przez chwilę jakby analizował wszystkie słowa.

-Jasne! – Pobiegł przed siebie. Nie zwracając uwagi na Temari odwróciłam się jeszcze do dziecka.

-Czy są tu twoi rodzice?

-Nie wiem. Przybiegłam z senseiem z Akademii.

-Dlaczego się tobą nie opiekuje?

-Bo byłam wolna i słaba. Spadłam z dachu, ale na szczęście tylko złamałam rękę. Zdążyłam do nich dobiec jak czekali na pozwolenie na wejście.

-Temari czy możesz jej pomóc? Czy mam znaleźć kogoś innego? – Wstałam i zwróciłam się do blondynki.

-Zaraz poszukamy twojej rodziny. – Uśmiechnęła się i wzięła dziecko. Odeszły.

-Panno Amso wszystko już jest.  – Podbiegł do mnie tamten chłopak.

-Kto jest moim pomocnikiem? – Rzuciłam żeby móc już kogoś wykorzystywać.

-Ja. – Odpowiedział krótko. – Jestem Anzai Seiki. Do usług.

-Mów mi po prostu Amsa. Seiki zaprowadź mnie do mojego pomieszczenia. – Zaśmiałam się w duchu.

-----------------------------------------------------------------

Nie jestem zadowolona ani trochę z tego rozdziału. Jest nudny i 3/4 to dialogi. Nie wiem czemu tak wyszło. Ale muszę się za siebie wziąć. Dajcie swoją opinię w komentarzach. :)

Pozdrawiam i życzę udanych, ostatnich dni wakacji. :)